Andrzejki w naszej klasie

Czary mary, wosku lanie, co ma stać się, niech się stanie”

Wszystko zaczęło się od prezentacji filmowej. Pani przygotowała dla dzieci filmik o zwyczajach andrzejkowych i o wróżbach. Nie przypuszczałem, że jest tyle różnych wróżb. Dzieci aż buzie pootwierały, takie były zaskoczone.

Potem wszyscy usiedliśmy na dywanie i pani rozpoczęła opowieść o dawnych czasach, kiedy nie było telewizji, radia i komputera. Elektryczności też nie było, ale były długie listopadowe wieczory. Ludzie musieli sobie uatrakcyjniać czas i wymyślali najróżniejsze zabawy. A do ciekawszych należą andrzejkowe wróżby. Panny sobie wróżyły, a kawalerowie im psikusy robili. Było wesoło.

Ustaliliśmy, że takie wróżenie to tylko zabawa i nie ma żadnego znaczenia w życiu, chyba, że do śmiechu. Potem przystąpiliśmy do zabawy. Ale było gwarno i wesoło. Po każdej wróżbie dzieci częstowały się cukierkami. Każdą wróżbę przeplatała zabawa.

Emocje sięgnęły zenitu, kiedy dzieci losowały kartoniki z liczbami. Potem musiały odgadnąć, jaki zawód będą wykonywać w przyszłości.  Zagadki były różne: odgadnięcie z głosek, układanie z sylab, albo trzeba było zgadnąć po określonym rekwizycie. Dzieci z odgadywaniem problemów nie miały, ale…. Ale nie każdemu spodobał się wylosowany zawód, gdyż atrakcyjne zawody dla chłopców wylosowały dziewczynki.

- Nie chcę być strażakiem – zawołała Judyta.

- A ja nie chcę grać w piłkę! Proszę pani, przecież ja nawet do kosza piłką trafić nie potrafię – krzyczała Marta.

- To się zamień z Justyną – ktoś powiedział – ona wylosowała tancerkę, a chce być sportowcem. Przecież jesteście siostrami.

- Dzieci! – próbowała uspokoić atmosferę pani – Przecież to tylko wróżby, zabawa. Przecież wiecie, że to, jaki będziecie mieć zawód, będzie zależało wyłącznie od was, a nie od jakichkolwiek wróżb.

Misiak